فرم نو: خوزستان زمانی ˮویلچر، دیسك و امیدˮ، تمام دنیای ˮحنانˮ، بانوی ورزشكار خوزستانی بود اما حالا دلخوشی های او، تحت تاثیر افزون شدن مشكلات زندگی اش قرار گرفته است و این مشكلات، گره كوری به زندگی حنان شده اند.
در یکی از روزهای گرم تابستان سال ۹۸، به سراغ حنان کعب عمیر، ورزشکار معلول خوزستانی رفتیم و پای صحبت های وی نشستیم. حنان از روزهای سخت زندگیش برای مان گفت؛ از روزی که عرض خیابان را طی می کرد و ناگهان خودرویی از پشت سر به او زد تا چگونگی علاقه مندی اش به ورزش دو و میدانی.
به گزارش فرم نو به نقل از ایسنا، حنان از سال ۸۶ تابحال به سبب تصادفی تلخ، دیگر طعم راه رفتن با پاهایش را نچشیده است و با ویلچر، سر و ته روزهایش را به هم می رساند. وی در یکی از روزهایی که با معلولیت دست و پنجه نرم می کرد و روزگار سختی داشت، با ورزش معلولان آشنا می شود و همین ورزش، امید او را بیشتر و بیشتر می کند تا جایی که با ورزش برای چند ساعت هم که شده بود، سختی های زندگی را فراموش می کرد.
او در گفت و گوی قبلی بااینکه از نبود بسیاری از آدم هایی که باید کنارش باشند و نیستند و از شرایط سخت زندگی شاکی بود و لابه لای حرف هایش از ترس ها، دغدغه ها و بی پولی می گفت اما محکم و مصم نشان می داد ولی وقتی امسال نیز باردیگر پای صحبت های وی نشستیم تا ببینیم وضعیت جسمانی اش، شرایط ورزشی اش و همین طور توجه های مسئولان ورزش و بهزیستی خوزستان به او نسبت به قبل بهتر شده است یا نه؛ با تمام بغضی که در گلو داشت، جملاتی را گفت تا خودمان بتوانیم تا انتهای ماجرای این روزهای تیره و تار زندگی اش را متوجه شویم. حنان با صدایی گرفته از بغض، اظهار داشت: ” مگر می شود زندگی خودم و دخترانم را با ۶۳ هزار تومانی که از بهزیستی و ۱۰۸ هزارتومانی که بابت یارانه می گیرم، بگذرانم؟”
آن حنان پر از امید که قبلا می گفت، حتما یک روز روی پاهایش خواهد ایستاد، حالا از درمان خود کمی نا امید است برای اینکه به سبب تغذیه نامناسب و نداشتن هزینه درمان، مَفصل پاهایش در حال خشک شدن هستند و او به سختی پاهایش را خم و راست می کند.”
حالا نیز در روزهایی که کرونا به جان جهان افتاده است، ورزش تنها دلخوشی حنان نیز برایش دست نیافتنی شده و بدون تجهیزات و امکانات، فعلا باید با رویای ورزش سَر کند. تمام این ها، تنها قسمتی از روزهای پر غصه حنان هستند. حنانی که حالا شاید کمی نا امید هم شده است.
حنان، ۱۳ سال است که با درد، بغض و شرایط دشوار، زندگی می کند.
در ادامه گفت و گوی ایسنا را با این بانوی ورزشکار معلول می خوانید.
با ورزش، حالم بهتر شد
پس از این که گرفتار معلولیت شدم، به ورزش روی آوردم تا شرایط روحی ام بهتر شود و واقعا حالم نسبت به قبل خیلی بهتر شد اما ورزش به یکسری امکانات و تجهیزات نیاز دارد که متاسفانه این تجهیزات را در اختیار ندارم.
فقط یک دمبل دارم!
من قبلا هم به سختی به محل تمرین می رفتم اما علاقه مندی ام به ورزش و هدف هایی که برای خودم ترسیم کرده بودم، موجب می شدند که با انگیزه در محل تمرین حاضر شوم و به هر سختی که بود، تمرین می کردم ولی با شیوع ویروس کرونا ویروس واقعا شرایط سخت تر شده است و نمی توانم به محل تمرین بروم. فعالیت من در رشته پرتاب دیسک است و در خانه نیز تجهیزاتی برای انجام کارهای بدنسازی ندارم. فقط یک دمبل دارم که با آن تمرینات بدنسازی انجام می دهم. وضعیت مالی ام نیز آنقدر بد است که توانایی خرید تجهیزات را ندارم. قبلا مربی ام حتی امید داشت که من بتوانم سهمیه مسابقات بین المللی را هم کسب کنم اما حالا دیگر نمی دانم که شدنی است یا نه. چون موفقیت بدون امکانات، واقعا شدنی نیست.
مگر می شود با ۱۷۱ هزار تومان زندگی کرد؟
در ورزش، تغذیه بسیار اهمیت دارد اما تغذیه من باتوجه به این که وضعیت مالی خوبی ندارم، خیلی خیلی معمولی است. در صورتیکه یک ورزشکار حرفه ای باید از همه نظر حرفه ای باشد. من منبع درآمدی ندارم و مگر می شود زندگی خودم و دخترانم را با ۶۳ هزار تومانی که از بهزیستی و ۱۰۸ هزارتومانی که بابت یارانه می گیرم، بگذرانم؟ در این اوضاع اقتصادی واقعا این ها پولی نیستند. من این روزها در خورد و خوراک روزانه خودم و دخترانم مانده ام، چه برسد که تجهیزات ورزشی خریداری و در خانه تمرین کنم و تغذیه مناسب هم داشته باشم.”
مسئولان “من” را ببینند
هیات ورزش های جانبازان و معلولان استان هم مشکلات خاص خودرا دارد و الان باید از ورزشکاران پارالمپیکی خود حمایت کند تا با شرایط خوبی به مسابقات اعزام شوند. انتظار دارم مسئولان استان و بهزیستی خوزستان به وضعیت من رسیدگی کنند و من را ببینند تا در شرایط بهتری قرار بگیرم.
مفصل پاهایم در حال خشک شدن است
دو ضایعه نخاعی در بدن من وجود دارد، یکی در کمر و دیگری در گردن. درمان من هزینه بر است. چند سال پیش نیز پزشکان به من گفتند که حتما باید از ناحیه گردن مورد عمل جراحی قرار بگیری، چون ممکنست آن دستی که حرکت می کند هم از حرکت بایستد ولی به خاطر مشکلات مالی نتوانستم عمل کنم. حالا نیز مفصل پاهایم روز به روز در حال خشک شدن است. هزینه ها بسیار است و واقعا نمی توانم به پزشک مراجعه کنم.
درخواست از خیرین ورزشی برای کمک
ای کاش حداقل خیرین ورزشی به من کمک می کردند و باور کنید در جواب لطف های آنها، با تمام وجودم برای موفقیت در ورزش تلاش خواهم کرد. من همچنان امید دارم که در ورزش، روزهای خوبی را تجربه کنم، روزهایی که توام با افتخارآفرینی برای خوزستان و کشورم باشد. الان هم بدون تجهیزات تلاشم را می کنم ولی این گونه تمرین کردن واقعا سخت و شاید هم بی فایده باشد.
سال گذشته که ایسنا گزارشی از زندگی حنان و دخترانش منتشر کرد، مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان به عیادت این بانوی ورزشکار رفت و در مقطعی نیز به او رسیدگی های خوبی شد اما حالا نیز که مشکلات این ورزشکار معلول دوچندان شده است و بواسطه بی پولی حتی نمی تواند برای درمان های سطحی به پزشک مراجعه کند، انتظار می رود که خیرین ورزشی و مسئولان بهزیستی خوزستان پای کار بیایند و از نزدیک شنونده درددل حنان باشند و به وضعیت او سر و سامان دهند تا بیش از این نیز زندگی، روی بد خودرا به حنان و دخترانش که یکی از آنها نیز گرفتار معلولیت ذهنی است، نشان ندهد.
عکس های این گفت و گو مربوط به گفت و گوی سال قبل ایسنا با حنان کعب عمیر است.
این گفت و گو را می توانید اینجا بخوانید.
منبع: فرم نو