به گزارش فرم نو نشانه ها و پیام هایی كه تازه ترین مراسم تجلیل از مدال آوران و قهرمانان به همراه داشت، تغییر مسیر وزارت ورزش و مسئولان برگزاری این مراسم برای شكل و شمایل جدید را نوید داد.
به گزارش فرم نو به نقل از مهر، مراسم تجلیل از مدال آوران و قهرمانان بازیهای آسیایی و پاراآسیایی در حالی شنبه شب با حضور رئیس جمهور برگزار گردید كه این مراسم نسبت به سالهای گذشته تغییرات محسوسی داشت و پیام های مختلفی را به ورزشكاران و مسئولان فدراسیون ها داد.
نخستین و بزرگترین تغییر این مراسم تقدیر از قهرمانان بازیهای آسیایی و پاراآسیایی بود كه برخلاف گذشته تجلیل از قهرمانان و مدال آوران سایر رویدادهای ورزشی سال ۹۷ از دل آن حذف شده و از جانب مسئولان به زمان دیگری موكول شده بود.
شاید به همین خاطر بود كه سالن برگزاری مراسم هم تغییر كرده و فضایی در نظر گرفته شده بود كه برای نفراتی كه دیرتر خویش را به سالن اجلاس رساندند جایی برای نشستن نبود و میزبان مجبور شد صندلی های جدیدی را اضافه كند تا برخی قهرمانان و پیشكسوتان «سرپا» نمانند!
شروع مراسم هر چند با انرژی و انگیزه بالایی همراه بود اما هنوز دقایقی از آن نگذشته بود كه مجری اعلام نمود: «قرار بود در این مراسم جوایز قهرمانان و مدال آوران به آنها اهدا شود كه بنابردلایلی معادل ریالی آن به حساب فدراسیون ها واریز شده است». همین یك جمله آب سردی بود بر پیكر ورزشكارانی كه بعضی از آنها از شهرهای دور به تهران آمده بودند تا حداقل روی سن بروند و جوایزشان را از رئیس جمهور دریافت نمایند و عكسی هم به یادگار بگیرند.
هنوز حرف های مجری به آخر نزدیك نشده بود كه صدای اعتراض تند برخی ورزشكاران و كنایه های آنها فضای سالن را پر كرد و انتقاداتی به دولت و مسئولان ورزش وارد شد. دقایقی بعد نماینده ورزش معلولان در انتها سخنرانی اش از رئیس جمهور خواست حالا كه سكه های وعده داده شده را به ورزشكاران نداده اند، حداقل دستور بدهند كه معادل ریالی «به روز» سكه ها به قهرمانان و مدال آوران اهدا شود.
هر چند نه رئیس جمهور و نه هیچ مسئول دیگری به این درخواست چراغ سبز نشان نداد اما صدای سوت و جیغ و تشویق ورزشكاران فضای سالن را پر كرد اما سكوت مسئولان یك نشانه بزرگ داشت و آن هم اینكه «خیلی دلتان را خوش نكنید»!
مراسم ساده تر از چیزی كه ورزشكاران تصورش را می كردند به پایان رسید؛ چند دقیقه صحبت مجری، سخنرانی دو ورزشكار، صحبت های صالحی امیری و سلطانی فر و در نهایت حرف های حسن روحانی كه بیشتر سیاسی بود تا ورزشی و تمام!
این مراسم نشانه هایی را به همراه داشت كه ورزشكاران و قهرمانان باید به آن توجه نمایند. نشانه اول این است كه دیگر خبری از سكه نخواهد بود و در خوش بین ترین حالت معادل ریالی آن به آنها اهدا خواهد شد. البته این «ریال» معادل قیمت روز سكه نخواهد بود و امكان دارد وزارت ورزش مبلغی را برای مدال های طلا، نقره و برنز تعیین و تصویب كند.
البته همه نقدها متوجه دولت و وزارت ورزش نیست. باید از ورزشكاران و قهرمانان و مدال آوران هم پرسید كه بالاخره شما «سرباز وطن هستید یا سربازان سكه؟». مصاحبه هایشان پس از مدال آوری را كه می خوانید همه تاكید می كنند كه سرباز وطن هستند و برای شادی دل مردم كوشیده اند. اما چند وقتی كه می گذرد همه سراغ سكه ها و پاداش هایشان را می گیرند و بالاخره مشخص نمی گردد اینها برای سربلندی ایران می جنگند یا برای خودشان؟
درست است كه باید به ورزشكاران و مدال آوران پاداش داد و تشویق شان كرد و انگیزه شان را برای آینده بالا نگه داشت اما حس طلبكار بودن هم نباید در ورزشكاران وجود داشته باشد كه اگر سكه هایشان را ندادند و معادلش را ریال دادند صدایشان در آید و از زمین و زمان انتقاد كنند.
شرایط اقتصادی اگر سخت هست و دست و بال مسئولان وزارت ورزش را بسته و كار را برای ورزشكاران سخت كرده، برای مردم هم دشوار می باشد. برای كارگران و كارمندان و … هم دشوار می باشد. مگر بقیه برای ایران زحمت نمی كشند و از وقت و انرژی و عمرشان نمی گذرند؟ چرا باید ورزشكاران و مدال آوران چنین رقم های درشتی را بعنوان پاداش «وظیفه» شان دریافت نمایند اما سایرین نه؟
به نظر می رسد وزارت ورزش و مسئولان امر در تلاش هستند مراسم را به سمت و سوی جدیدی ببرند و حتی به تعطیل كردنش هم فكر می كنند. شاید هم با تدابیری جدید به فكر سروسامان دادن به این وضعیت هستند تا حداقل روحیه «طلبكار» بودن را از بین ببرند.