فرم نو: دنیای فوتبال برای برخی دختران پیچ وخم های زیادی دارد كه این دفعه صبا سلیمی راوی آن هاست.
به گزارش فرم نو به نقل از ایسنا، خیلی از دختران این سرزمین عاشقانه فوتبال را دوست دارند، کودکی هایشان رنگ مستطیل سبز می گیرد، در رویای خود دریبل می زنند و توپ را به تور دروازه می چسبانند. برخی اتاق هایشان را با پوستر بازیکنان محبوبشان تزیین می کنند و اسم همه آنها را از بر هستند؛ درست مثل صبا سلیمی که نام تمام بازیکنان تراکتورسازی تبریز را می دانست. مقوا و در بطری های نوشابه را دست می گرفت و ترکیب تراکتورسازی را می چید.
صبا ۱۴ ساله بود که پا به توپ شد؛ شهرش مدرسه فوتبال نداشت و فوتسال را انتخاب نمود تا اینکه برای حضور در مسابقات انتخابی المپیک به تیم ملی فوتبال دعوت شد اما به سبب قوانین فیفا مجبور به ترک اردوی ملی شد. با این وجود دیگر از فوتبال دست نکشید و برای بازی به تیمی در لیگ عراق پیوست. او حالا که با تیم اف سی مارخال آذربایجان قرارداد بسته، بیشتر از همیشه برای رسیدن به آرزوهایش مصمم است.
این دختر فوتبالیست با ایسنا به گفت و گو نشست که مشروح آنرا در ادامه می خوانید.
با در نوشابه، ترکیب تیم تراکتورسازی را می چیدم
از بچگی به فوتبال علاقه داشتم و همیشه بازی های تراکتورسازی را با شور و اشتیاق تماشا می کردم، اسم بازیکنان را بلد بودم و آرزو می کردم که مثل آنها بشوم حتی روی یک مقوا زمین فوتبال را می کشیدم و با در نوشابه بازیکنان را در زمین می چیدم، آن موقع نمی دانستم که این نوع تفکر مربیگری است.
از کمربند مشکی کاراته تا بازی در لیگ فوتسال
فوتسال را از ۱۴ سالگی به صورت حرفه ای شروع کردم و با باشگاه شهرداری تبریز که لیگ برتری بود قرارداد رسمی بستم. پیش از آن کاراته کا بودم و کمربند مشکلی دان ۳ بین المللی داشتم اما از آنجایی که علاقه زیادی به فوتبال داشتم، کاراته را رها کردم.
شهر ما مدرسه و باشگاه فوتبال نداشت بنا بر این فوتسال را انتخاب کردم. سرمربی تیم شهرداری تبریز زمانی که همراه با تیم مدرسه در مسابقات استانی شرکت کرده بودم، بازی من را دید و قراردادی حرفه ای با من بست. به مدت هشت سال در تیم ها و لیگ های مختلف تبریز بازی کردم؛ ماشین سازی، حلال احمر، ولایت انصار و شهرداری تبریز همچون تیم هایی بود که با آنها قرارداد بستم.
آغاز فوتبال با لژیونر شدن
سال ۹۷ بعنوان نخستین دختر آذربایجان شرقی به تیم ملی فوتبال بزرگسالان دعوت شدم که خودرا برای حضور در مسابقات انتخابی المپیک آماده می کرد اما نتوانستم در اردوی بعدی تیم ملی شرکت کنم چون طبق قانون فیفا بازیکن باید دو سال سابقه و قرارداد فوتبالی داشته باشد، بدین سبب از اردوی تیم ملی خارج شدم و با چند تیم لیگ برتری رایزنی کردم که پیشنهادهای خوبی هم داشتم حتی تا حدودی به توافق هم رسیدم اما تیم القتان عراق به من پیشنهاد نمود و بدون هیچ حرفی قبول کردم.
دو سال در این تیم بازی کردم تا اینکه درگیری های داخلی در بصره اوج گرفت. پس از آن هم شهادت سردارسلیمانی صورت گرفت که لیگ بطور کلی تعطیل شد. چند ماه تمرین و مسابقه ای نداشتم و وقتی هم که کرونا شیوع پیدا کرد به ایران برگشتم. حالا هم با تیم اف سی مارخال جمهوری آذربایجان قرارداد بسته ام.
قرار بود پس از باز شدن مرزها به آذربایجان بروم اما هنوز لیگ شروع نشده و طبق بیانیه جدید رئیس جمهور این کشور مجموعه های ورزشی بانوان یک ماه پس از مردان باز می شود. باشگاه هم به من گفته که در طول این مدت شرایط لازم را فراهم می آورد تا تمرینات را شروع نماییم.
قراردادم با تیم اف سی مارخال یک ساله است. البته باشگاه در نظر داشت دو ساله ببندد اما خانواده ام گفتند یک سال بازی کنم و اگر راضی بودم باردیگر تمدید می کنم، از طرفی شاید پیشنهادهای بهتری داشته باشم.
از حاشیه بدم می آید
لژیونر شدن من خیلی بی سرو صدا بود چون دوست نداشتم در فضای مجازی باشم و وقتی هم با تیم عراق قرارداد بستم، پوشش رسانه ای ضعیف بود. از حاشیه و سر و صدا بدم می آید، به شکلی که تاکنون در لیگ عراق کارت زرد و قرمز نگرفته ام اما وقتی که با تیم آذربایجان قرارداد بستم، مردم شهرم خیلی اطلاع رسانی کردند حتی از من خواستند تا صفحه اینستاگرام خودم را عمومی کنم.
مادرم توپ جمع کنم بود
سختی های زیادی کشیده ام؛ شهرم تیم فوتبال نداشت و برای تمرین هایم زمین چمن می گرفتم. با آنکه مسئولان هیات فوتبال حمایتم می کردند اما گاهی مردم با دیدن من در زمین چمن می گفتند دختر نباید فوتبال بازی کند و اذیتم می کردند. این سبب شده بود که گاهی ساعت دو شب زمین اجاره کنم. علاوه بر این با پدرم تمرین می کردم و مادرم توپ جمع کن بود گاهی هم برعکس. وقتی با عراق قرارداد بستم خوزستان تنها استانی بود که به من زمین چمن داد. حتی مردم خونگرم و مهربان مسجد سلیمان می گفتند اگر می خواهی تا به تو مربی هم بدهیم.
اگر فوتبال زنان پخش می شد، مردم توانمندی ما را می دیدند
لیگ فوتبال بانوان ایران قبلا پوشش رسانه ای نداشت اما خوشبختانه در چند سال اخیر وضعیت بهتری دارد و بسیاری از مردم بازیکنان را به اسم می شناسند. با این وجود بازی ها پخش نمی شود؛ اگر مردم بازی های ما را ببینند به آنها و دیگر کشورها ثابت می نماییم که بازیکنان ایران توانایی بالایی دارند و می توانیم چندین فرشته کریمی، گلنوش خسروی و صبا سلیمی را برای بازی به کشورهای دیگر بفرستیم تا افتخارآفرینی کنند. از طرفی دیگر مربی های خوبی داریم که دیده نمی شوند در صورتیکه با پخش بازی ها علاوه بر اسپانسر، مخاطبان زیادی هم جذب می شوند.
مسعود شجاعی الگوی ورزشی و اخلاقی من است
تمام سبک های بازی فوتبالیست های مرد و زن را دوست دارم، همه درخشان هستند و استعداد خودرا نشان داده اند اما آقای مسعود شجاعی را الگوی خودم می دانم که از نظر فرهنگی، اخلاق ورزشی و تکنیک و تاکتیک عالی است. بازی تیم های خارجی را هم دنبال می کنم و بیشتر مسی را دوست دارم.
رویای بازی در بارسلونا
سقف آرزوهایم بازی در تیم بانوان بارسلونا است و تلاشم را می کنم تا روزی به آن برسم.
حرف پایانی
خدا را شکر می کنم و ممنون پدر و مادرم هستم که حمایتم کردند؛ خانه ما تبریز بود اما وقتی با تیم عراق قرارداد بستم، خانواده ام به شهری که کمترین فاصله با عراق را داشت، نقل مکان کردند. از مسئولان هیات فوتبال آذربایجان شرقی، مربی خوبم خانم سیما علیزاده و خانم رز جدیدی زاده هم تشکر دارم که دراین راه خیلی به کم کمک کردند. بزرگترین تشکرم از آقای الیاس گل محمدزاده است.
منبع: فرم نو