فرم نو

به گزارش فرم نو رئیس هیات دوچرخه سواری استان تهران اعتقاد دارد با ادامه مشكلات اقتصادی و حمایت نكردن حامیان مالی، این رشته رو به نابودی گذاشته و بدترین روزهای ۲۸ سال گذشته رقم خورده است.

به گزارش فرم نو به نقل از مهر، حال دوچرخه سواری ایران این روزها خوب نیست. كاهش سه سهمیه ایران در دوره های قبل به یك سهمیه، عدم بهره مندی از مربیان خارجی و روزگار نه چندان مطلوب مادی مربیان ایرانی و ورزشكاران انگیزه ها را در این رشته كاهش داده است.
با این شرایط نوك پیكان برخی انتقادها به سمت مدیریت این رشته است. رئیس هیات دوچرخه سواری تهران بعنوان متولی اصلی این رشته در پایتخت اعتقاد دارد در تمام ۲۸ سالی كه در این رشته فعالیت می كرده هیچ وقت اوضاع این رشته به این بدی نبوده است. مشكلات مالی، كمبود منابع، نبود اسپانسر و باشگاه اوضاع را برای این رشته سخت كرده و حتی اگر منتقدین هم جای رئیس فدراسیون بیایند با همین مشكلات دست به گریبان خواهند بود.
هیچ وقت اوضاع به این بدی نبوده است
امید سراجی در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به اینكه هیچ وقت اوضاع دوچرخه سوار ما به این شدت بد نبوده است، اظهار داشت: باید علل این مساله را با عنایت به شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی امروز دید. نمونه آنرا بگویم ما مدتی پیش برخی از نوجوانان را جذب بدنه این رشته در استان تهران كردیم اما این نفرات برای ادامه كار احتیاج به دوچرخه دارند و حداقل دوچرخه ای كه قیمت معقولی برای خانواده ها داشته باشد در حدود ۵ تا ۶ میلیون تمام می شود و این تنها بخشی از تجهیزات است. الان یك تیوپ معمولی كه كالای مصرفی دوچرخه سواری عادی و مصرفی است و در تمرینات داخلی استفاده می نماییم گران شده و این هم بر می گردد به این كه ما تحت تحریم هستیم.
وی در مورد اوضاع بخش خصوصی و فروشندگان و تامین كنندگان كالای دوچرخه هم بیان داشت: از اردیبهشت ماه سال قبل در كل ایران ثبت سفارش واردات دوچرخه نداشته ایم. الان اگر به خیابان قلمستان كه مركز تامین كنندگان و وارده كتندگان كالای این رشته برای واردات دوچرخه است بروید می بینید كه همه معضل دارند. تحریم از یك طرف از خارج از كشور است و برخی هم به سبب محرومیت های ارزی در داخل است كه تخصیص ارزهای دولتی و اولویت ها به كالاهای اساسی داده شده و دوچرخه و لوازم آن در اولویت نیست.
از حداقل ها محروم هستیم
كارشناس دوچرخه سواری كشورمان با اشاره به اینكه ما از حداقل ها محروم هستیم، تصریح كرد: قبلا باشگاه هایی چون پتروشیمی تبریز، شهرداری تبریز، ترافیك و.. را داشتیم كه از این رشته حمایت كرده و كمك حال این رشته بودند. در خود تهران معاونت حمل و نقل شهرداری تهران باشگاه داری می كرد و از این رشته حمایت می كرد. همین باشگاه به تنهایی ۲۰ تیم مختلف در بخش های كوهستان، پیست و جاده در بخش های دختران، پسران و در رده های سنی بزرگسال و نوجوان و جوانان و غیره را داشت. خوب فعالیت می كرد اما با عنایت به اوضاع كنونی شهرداری این باشگاه جمع شد.
وی افزود: هم اكنون در تهران باشگاه دانشگاه آزاد اسلامی را الان داریم كه با مدیر كل تربیت بدنی دانشگاه آزاد كه صحبت می كردم اعلام نمود این تیم با كلی سختی با بودجه ۲۵۰ میلون تومانی در لیگ امسال ما پا می زند و روزگار می گذراند. در صورتی كه در بعد قهرمانی شركت های بزرگی كه دوچرخه وارد می كنتد هم اكنون یك دوچرخه را به ارزش صد میلیون تومان می فروشند و با این شرایط در مقابل این هزینه تامین تجهیزات این بودجه خیلی كم بوده و مشكل دارند.

باشگاه ها مشكل مالی دارند
سراجی در ارتباط بودن این مشكلات مالی با كاهش سهمیه المپیك كشورمان، خاطرنشان كرد: اینها دست به دست هم می دهند تا دوچرخه ایران رنكینگ اول خویش را در آسیا از دست بدهد. ما در سالهای قبل به خاطر فعالیتهای باشگاه های كنتیننتال خود هر سه سهمیه المپیك را می گرفتیم اما الان نمی توانیم چون كه باشگاه هایی كه بازوهای اجرایی هیات ها و فدراسیون دوچرخه سواری بودند هر چند وجود دارند و فعالیت می نمایند اما به سبب مسائلی كه به مشكلات مالی در كل كشور بر می گردد نمی توانند به رقابت های برون مرزی زیادی بروند.
دیگر منابع اسپانسرینگ نداریم
رئیس هیات دوچرخه سواری تهران با اشاره به بودجه ناچیز فدراسیون های ورزشی در مقابل شرایط اقتصادی امروز هم تصریح كرد: مجموعه فدراسیون كه بودجه اش نسبت به چهار سال پیش و المپیك قبل كه تغییر نكرده است و همان بودجه است. با همان تفاوت كه من چهار سال مسئولیت كمیته بازاریابی فدراسیون بودم، در حقیقت آن زمان شركت ها خودشان می آمدند و پیشنهاد می دادند برای پشتیبانی از این رشته. به صورت مثال بخش خصوصی برای پشتیبانی از رشته كوهستان پیش قدم شد، ضمن تامین قطعات و تجهیزات، هزینه آوردن مربی خارجی را هم دادند همه اینها در كنار بودجه فدراسیون كمك حال فدراسیون بود. فدراسیون هم می توانست از این منابع استفاده نماید ولی دیگر این منابع نیست. تقربیا از اردیبهشت سال قبل وقتی من بعنوان یك مدیر شركت بازرگانی واردات ندارم چطور باید از این رشته حمایت كنم و برای این رشته تبلیغات كنم !
در این فرصت برنامه ریزی نمی توان كرد
« آیا به نظر شما ما در این فرصت كم تا المپیك می توانیم به موفقیت خوبی در این رویداد رسیده و فرصت آماده سازی ركابزنان را داریم؟»، وی در پاسخ به این سؤال مهر با اشاره به اینكه من مدیری هستم كه ۲۸ سال در این رشته بوده و كارهای تحقیقاتی دانشگاهی در این رشته داشته ام، اظهار داشت: اگر واقع گرایانه بخواهیم نظر بدهیم بعید است بتوانیم در این فرصت كم برنامه ریزی خاصی نماییم. فدراسیون برای اعزام تیم ها به مسابقات قهرمانی آسیا فدراسیون مشكل دارد چون هزینه خورد و خوراك ورزشكار در مسابقات بین المللی در هر روز ۸۰ تا ۱۲۰ دلار است و با این شرایط اقتصادی بابت حداقل ها در اعزام ها مشكل داریم چه برسد به اینكه بخواهیم مرتبا تیم را راهی مسابقه یا كمپ ها كرده و هزینه دلاری برای استخدام مربی بدهیم.
وی با تاكید بر شرایط اقتصادی و نه چندان مطلوب ورزش كشورمان در این روزها، اظهار داشت: اگر به تمام رشته های ورزشی نگاه نماییم استخدام مربی خارجی دلار می خواهد. در بسیاری از رشته ها این مشكل است كه مربیان داخلی كه كمك حال فدراسیون هستند با حقوق اندكی كار می كنند و امورات شان نمی گذرد و نمی آیند در ورزش وقت بگذارند. با این شرایط به سختی می توانیم در المپیك نتیجه لازم را بگیریم. دوره قبل در المپیك شركت های بین المللی حامی ما بودند یك اسپانسر دوچرخه تایم تریل و دیگری جاده ما را تامین كرد. یك شركت مطرح و بزرگ البسه را داد اما در این دوره المپیك هیچ كدام از این حامیان نیستند. هر چقدر هم برنامه ریزی نماییم در شرایط اقتصادی حال حاضر كه تجهیزات این رشته در بازار خوب نیست و بعید است بتوانیم از حضور این حامیان بهره ببریم.

فقط با اردو ورزشكار آماده نمی ماند
« آیا با اردوهای داخلی و مسابقات داخلی نمی توانیم به شرایط مطلوب برسیم؟»، وی در این خصوص هم به خبرنگار مهر این طور پاسخ داد: ورزشكار دوچرخه سوار فقط با اردو نمی تواند خویش را آماده نگه دارد باید در مسابقات بین المللی سطح بالا شركت نماید. این مسابقات را تیم های كنتیننتال حمایت كرده و سرمایه گذاری می كردند اما الان هیچ كدام از این تیم ها نمی تواند از ورزشكار ما حمایت لازم را كرده و تیم و ركابزن را راهی رقابت های برون مرزی سطح بالا كند.
تصمیم بگیریم یا فعالیت قهرمانی یا فعالیت همگانی!
« اگر روال به این شكل بگذرد دوچرخه سواری ایران متضرر خواهد شد آیا بهتر نیست كه تنها روی چند رشته تمركز نماییم تا شاید بتوانیم نتیجه بهتری بگیریم؟»، سراجی در پاسخ به این پرسش اظهار داشت: با عنایت به شرایط كنونی دو حالت بیشتر نداریم یا باید ورزش قهرمانی را با این بودجه ها و ارقام تعطیل نماییم یا تنها به بعد ورزش همگانی آن بپردازیم. برپایه اساسنامه، هیات های ورزشی دو مسئولیت داریم یكی همگانی و توسعه این رشته و دیگری قهرمانی است. با عنایت به این اتفاقات مطمئنا در بعد قهرمانی نمی توانیم كار خاصی انجام دهیم چون كه ابزارش را نداریم. دوچرخه سواری مانند شنا نیست كه ورزشكار یك مایو و كلاه را می گیرد و به استخر رفته و مسابقه می دهد؛ دوچرخه سواری رشته ای است كه ادوات لازم دارد و با صنعت عجین شده است. كشورهایی كه پیشرو در دوچرخه سواری هستند در تولید دوچرخه هم پیشرو هستند. در همین آسیا كشورهایی مانند چین، ژاپن و مالزی در صنعت دوچرخه در جهان پیشرو هستند و همین سبب می شود دوچرخه سواری آنها پیشرفت كند و می بینیم مالزی در المپیك مدال می گیرد، ژاپن همین طور در رویدادهای بزرگ نتیجه می گیرد.
هر كسی بیاید منابع مالی همین است
« این روزها شاهد انتقاد بعضی از اهالی دوچرخه سواری به عملكرد این رشته هستیم. آیا به نظر شما مشكلات امروز این رشته به مدیریت ضعیف فدراسیون باز می گردد؟»، وی در پاسخ به منتقدین این رشته هم بیان كرد: نمی توانم بگویم مدیریت ضعیف بوده است. بعضی از این نفرات مدیران اسبق فدراسیون بوده اند آیا در این شرایط آنها هم حاضرند با همین مبالغ ناچیز به این رشته كمك كنند مطمئنا جواب «نه» خواهد بود.
فدراسیون تنها همین منابع مالی را دارد و با تك تك آنها صحبت كنید همین را خواهند اظهار داشت كه نمی گردد مدیریت كرد. در كنار آن منتقدین می گویند رئیس فدراسیون مشكل دارد اسپانسر بیاورد. متاسفانه در بحث ماركتینگ و اسپانسرینگ برخی افراد خیلی راحت مطالب را به زبان می آورند در صورتی كه اگر از آنها بخواهیم به شكل حرفه ای این مساله را بسط بدهند نمی توانند و در وضعیت اقتصادی كنونی عملا شدنی نیست و غیر امكان دارد. ما در هیات استان تهران همین ورزشكاران كنونی خودمان را مانند گنج خانلو كه اخیرا از رده امید به بزرگسال وارده شده یا فراز شكری در كوهستان و برخی دیگر را داریم اما در این سال نتوانستیم حداقل ها را برای این نفرات تامین نماییم چون كه منابع مالی نداریم و حتی نتوانستیم حداقل چند لاستیك و تیوپ را برای تمرین آنها خرید كنیم!
رئیس هیات دوچرخه سواری استان تهران كه متولی بحث همگانی و قهرمانی این رشته در پایتخت كشور هم هست، افزود: در شرایط اقتصادی امروز و با عنایت به هزینه بالای تامین تجهیزات دوچرخه سواری حرفه ای، خانواده هایی كه می خواهند در این رشته ادامه فعالیت بدهند ابتدا ترجیح می دهند اقلام ضروری زندگی را فراهم نمایند تا به دوچرخه سواری تفریحی و حرفه ای بپردازند. بسیاری از افرادی كه خودشان این مباحث را مطرح می كنند در دوران مدیریت خودشان ایرادات اساسی به كارشان وارد بوده و بنابراین هم از بدنه فدراسیون جدا شده اند اما آنها الان تبدیل به منتقدین دوچرخه سواری شده اند. اگر همین امروز مجمع فدراسیون دوچرخه سواری به صورت فوق العاده برگزار گردد و رئیس تغییر كند قطعا همین مشكلات برای نفر بعدی هم هست و فرقی نمی كند چون كه منابع مالی این فدراسیون كه با نفر جدید تغییر نخواهد كرد، اسپانسر هم نمی آید پس مشكلات باقی می ماند.
دوچرخه سواری احتیاج به صنعت، تجهیزات و حمایت دارد
سراجی كه خود روزی ركابزن بوده و این روزها متولی دوچرخه سواری در پایتخت كشورمان است، اظهار داشت: به نظرم باید مدیران ورزش كشورمان برای آینده این رشته تصمیم گیری كنند. این رشته احتیاج به صنعت و تجهیزات دارد. اگر مقرر است در بعد قهرمانی، دوچرخه سواری ادامه فعالیت بدهد باید از آن حمایت ویژه شود. دوچرخه سواری فقط جاده نیست این روزها این رشته بسط یافته و در حوزه های مختلف علاقمندان خود دارد. پیست، كوهستان، تریال، بی ام ایكس و در بخش های مختلف جوانان، بزرگسالان، بانوان و.. و هر كدام هم منابع مالی مختص خود، مربی خود و تجهیزات خویش را می خواهد.
فعالیت مربیان در چند رشته غیر تخصصی!
وی به شرایط مربیان این رشته اشاره نمود و اضافه كرد: هم اكنون به سبب شرایط اقتصادی با مربیان ایرانی ادامه كار می دهیم. در رشته كوهستان كه روزی مربی خارجی داشتیم و الان فدراسیون به سبب نبود منابع، مربی ایرانی را در كوهستان گذاشته كه تخصص اش دانهیل است اما باید كورسی را هم ساپورت كند. در بخش جاده و پیست هم وضعیت به همین شكل است و به سبب كمبود منابع مالی طوری شده كه یك مربی ثابت برای هر دو بخش داریم.

فعالیت در تمام رشته ها شدنی نیست!
رئیس هیات دوچرخه سواری تهران افزود: اگر مقرر است روال بر این باشد باید تنها روی یكی دو رشته سرمایه گذاری نماییم مثلا فقط به كوهستان یا اینكه سرمایه گذاری روی دوچرخه سواری بانوان چون كه این روزها ركابزنان زن كشورمان خیلی خوب نتیجه می گیرید و این مساله شدنی است. با تجمیع منابع روی یك رشته خاص و تمركز روی یك بخش بطور قطع بیشتر نتیجه بگیریم. اما اگر بخواهیم این منابع را درتمام بخش ها خانم ها و آقایان، بزرگسال و جوان و.. هزینه نماییم شدنی نیست چون كه این منابع به یك رشته نمی رسد چه برسد به تمام رشته ها و بخش ها. یا اینكه مدیران ارشد وزارت ورزش بحث قهرمانی در دوچرخه سواری را كنار بگذارند و فقط به همگانی بپردازند و فقط روی این مساله كار كنند كه در این صورت دوچرخه سواری نابود می شود كه البته الان هم داریم نابود می شویم!
وی تصریح كرد: یك زمانی در تهران بدنه اصلی تیم ملی بانوان را تهران تامین می كرد ولی الان به سختی توانستم مبلغ بسیار ناچیزی را كه نمی توانم بگویم برای ۱۴ نفر تامین كنم كه این مبلغ را نه می توانند برای تهیه البسه، لاستیك و تجهیزات صرف كنند نه می توانند به منظور زندگی شان هزینه كنند. بالاخره این نفرات زندگی شخصی هم دارند.
تا المپیك ورزشكاران را رصد كنیم
« به نظر شما كه هم ورزشكار بوده اید و هم كارشناس این رشته آیا باید از الان نفر اعزامی به المپیك مشخص باشد یا در نزدیك المپیك نفر را معرفی كنیم؟» سراجی در این خصوص اظهار داشت: من خودم هم ورزشكار بودم اگر انتخاب شده باشم تلاش و تلاشم كمتر می شد اما اگر رقیب داشته باشم همچنان تلاش می كنم. بهترین حالت این است كه تا المپیك نفراتی را رصد كرده و در مسابقات شركت دهیم. بهترین حالت و نتیجه برای ركابزن ما این است كه دوچرخه سوار ما به خط آخر مسابقه المپیك برسد و مسابقه را تمام كند. با این منابعی كه در اختیار ما هست نمی توانیم اردوهای دراز مدت خارجی بگذاریم حتی اگر هتل نرفته و خانه اجاره نماییم و هزینه ها را كاهش دهیم. بهترین كار از نظر من این است كه تنها دو سه ورزشكار را در اردوها و مسابقات بین المللی رصد نماییم و در نهایت در نزدیك مسابقات بهترین نفر را معرفی نماییم.